In de ‘Dad’s letter’ van oktober vertelde ik jullie hoe de grond onder mijn voeten vandaan werd getrokken, toen we hoorden dat er een tumor op de longen van mijn moeder werd gevonden. Iets wat aankwam als een klap en waarvan we wisten dat het een zware en lange weg zou gaan worden.
De eerste weken leken voorbij te kruipen. Je wilt dat alles zo snel mogelijk wordt aangepakt, en ondanks dat het allemaal vrij snel ging, leken dagen, weken en weken maanden. Toen ze ‘eindelijk’ begonnen, onderging mijn moeder 24 chemo en bestraling sessies. 5 dagen in de week, 5 weken lang. Na die 5 weken moest blijken of het zijn werking had gedaan, en gelukkig was dit het geval. De tumor was zodanig geslonken, dat hij niet meer tegen de zenuwen aan zat en nu operatief te verwijderen was. Ontzettend positief nieuws en dat tijdens de feestdagen.
Ik moet zeggen dat de weg naar de operatie toe, gevoelsmatig, best is meegevallen. Achteraf natuurlijk makkelijk praten, want begrijp me niet verkeerd, er komt echt wel veel bij kijken. We hadden een heel schema met wie mijn moeder zou brengen en ophalen en waar onze kinderen en die van mijn zus zouden zijn. Dan merk je pas hoe afhankelijk je bent van je ouders en hoeveel ze voor ons doen én betekenen. Maar wat we ook hebben gemerkt is hoe hecht we zijn als gezin en als familie. En daar bedoel ik niet alleen onze inner circle mee, maar ook zeker de ooms, tantes, neefjes en nichtjes die ons door deze, toch wel zware tijd heen hebben geloodst. En mijn moeder, tja, ze is een echte powervrouw. Ik kan niet anders zeggen dan dat je eigenlijk nauwelijks wat hebt gemerkt aan haar gedurende de weg naar de operatie toe. Natuurlijk was ze meer moe en niet helemaal zich zelf, maar wat wil je.
Uiteindelijk was het woord daar en kregen we een ‘go’ voor de operatie begin dit jaar. En ik moet heel eerlijk zijn dat ik vooraf geen besef had van hoe zwaar zoiets zou kunnen zijn. Hoewel de operatie volgens de specialist voorspoedig is verlopen en ze de tumor in zijn geheel hebben kunnen verwijderen met daarbij ook 3 stukjes van haar ribben, kwam bij mij de klap pas nadat ze was geopereerd en ik haar in het ziekenhuisbed zag liggen.
Het besef wat ze heeft ondergaan, het besef van wat er had kunnen gebeuren en het besef van hoe zwaar het herstel zal gaan worden. Want hoewel ze nu schoon is verklaard, en we daar aller eerst ontzettend blij mee zijn, heeft ze wel pijn. Heel veel pijn. De pijn die ze heeft is niet uit te leggen en zeker niet te begrijpen, maar je ziet het aan alles. De frustratie wat ze heeft omdat ze nog niet zelfstandig aan de slag kan. Het verdriet omdat ze haar jongste kleindochters nog niet kan op tillen.
Maar we blijven positief en ook dit komt weer goed. Ze maakt stapjes. Kleine stapjes, maar elke is er een. Ze gaat zelfs weer mee naar voetbal, gelukkig, want ik heb haar gemist langs de lijn. Al is het alleen al om haar brutale mond tegen mijn vader als hij zegt dat ik niet op mijn best heb gespeeld.
Ze is en blijft mijn mam. En ik haar ‘pikkie’.
Groetjes,
The Dad
No Comments Found