De werkelijkheid

We ‘moeten’ tegenwoordig allemaal zó veel. Van onszelf, van de maatschappij. Er worden dingen van je verwacht en we leggen onszelf zoveel druk op. Maar waarom? Om anderen tevreden te houden? Zijn zij dan verantwoordelijk voor jouw geluk? Ik doe er ‘leuk’ aan mee, maar terwijl ik als full-time juggler probeer al die ballen hoog te houden, merk ik dat ik er een paar laat vallen. Het lukt mij niet.

Toen ik er achter kwam dat ik zwanger was, zei ik direct dat ik het deze keer helemaal anders ging doen. Bij Dyem kwam ik +25 kg aan en dat wilde ik nu zo goed mogelijk beperken tot max 15 kg. Snoepen was een no-go en sporten moest ik zeker gaan volhouden tot aan het einde. Als klap op de vuurpijl had ik mijzelf de druk op gelegd om 6 weken na de bevalling weer volle bak aan de slag te gaan. Dit alles had ik allemaal in week 5 van de zwangerschap besloten. Maar waarom? Werd ik daar gelukkiger van? Of ging het mij meer om wat anderen wel niet zouden vinden.

Deze voornemens en doelen die ik mijzelf had voorgenomen ben ik niet nagekomen, waardoor ik eigenlijk voortdurend teleurgesteld was in mijzelf en er steeds een nieuwe ‘deadline’ aan gaf. Je begrijpt, telkens als ik die ‘deadline’ niet haalde volgde er weer een teleurstelling. Maar teleurstelling om wat? Om iets wat in vele gevallen niet realistisch of haalbaar is. Je wordt doodgegooid met #postpartum of #postpregnancy ‘motivation’  op social media waarbij je een buik ziet wat eerder bestempeld kan worden met ‘demotivation’. Het lijkt wel een wedstrijd. Je voelt je haast abnormaal als jouw buik niet zo is. Why? Waarom lijkt het tegenwoordig alsof de prioriteit meer ligt op de kilo’s dan het natuurlijk ontzwangeren en de tijd er voor nemen? Moeten we niet gewoon rete trots zijn op de prestatie die we hebben geleverd. Trots zijn op ons lichaam die ons niet in de steek heeft gelaten? Trots zijn dat we een gezond kindje op de wereld hebben gezet en full focus hebben op de nieuwe situatie?

Zwanger, niet zwanger, jong of oud. Het gewicht staat bij vele vrouwen centraal in hun leven. Het is nooit goed. Als in mijn ogen iemand prachtig is en ik vraag aan haar of zij ook blij is met zichzelf weet ook zij iets op te noemen waar ze niet happy mee is. Maar de echte harde werkelijkheid sloeg mij in mijn gezicht toen ik laatst onder de douche stond met mijn dochter. In ons gezin zijn wij erg open naar elkaar en stellen wij geregeld vragen om er achter te komen wat er allemaal in hun hoofd om gaat. Toen ik vroeg aan haar of zij blij is met zichzelf antwoorde zij: “Jawel, alleen ik vind dat ik dikke benen heb”. Ik kon wel janken. Want waarom is een meisje van 6 bezig met haar lichaam en gewicht? Ik zei tegen haar dat ze mooi is zoals ze is en dat ze zich daar helemaal niet druk om moet maken. Waarop zij zei: “Maar mama, jij bent toch ook niet blij met jouw buik?”. Er werd een spiegel voor mij voor gehouden want IK ben hier verantwoordelijk voor. Waarom leer ik haar haar bord leeg te eten terwijl mama iets anders eet of weinig opschept. Hoe moet mijn dochter mij serieus nemen als ik zeg dat ze blij moet zijn met wie ze is en dat het niet belangrijk is of je dik, dun, lang, kort, donker of licht bent terwijl ikzelf thuis roep dat ik op dieet ben want ik vind mijzelf te dik? Ik vertelde haar dat ze helemaal gelijk had en dat ik mij daar helemaal niet druk om moet maken. “Mama is eigenlijk heel dankbaar voor haar buik, want mijn buik was het huisje van jou en je zusje en als ik daar aan denk word ik heel blij. Mijn buik heeft jullie beschermd en jullie zijn mijn grootste cadeautjes. En papa, jij of je zussen houden niet minder van mij vanwege mijn buik toch?”. Zij beantwoorde mijn verhaal met een knuffel en een kus op mijn buik. Ze zei dat ze vaker met me wilt douchen want ze vond het fijn. Deze momenten zal mijn dochter later herinneren, niet dat ik nog een aantal kilo’s te zwaar was na de bevalling.

Zij, mijn dochter van 6, heeft mij weer met beide benen op de grond gezet. Zij heeft mij laten inzien wat echt belangrijk is en waar de focus op hoort te liggen. Dit samen met de documentaire ‘Embrace’. Leer van jezelf te houden in welke shape dan ook. Zie jouw ‘imperfecties’ als de dingen die jou uniek maken. Op het moment dat je bepaalde dingen los laat en sommige ballen laat vallen, merk je dat er een bepaalde druk weg valt. Ik ben er lichamelijk en geestelijk nog niet aan toe om aan mijn lijf te werken op een manier die ik voor mijn zwangerschap wel aan kon. Het letten op mijn voeding en de druk om ergens een gaatje te vinden om te sporten zijn net die ballen te veel om hoog te houden. I can’t have it all. Alhoewel, ik heb 3 fantastische, gezonde, lieve en leuke dochters, een vent die ook best wel een pluim verdient, de meeste lieve en zorgzame (schoon)ouders, een stel geweldige vrienden, een fijn huis, een nieuwe baan en een eigen website! Ik weet niet, maar als ik het zo opsom heb ik het op zich best goed voor elkaar.

En begrijp me niet verkeerd, het is niet dat ik nu de Mac Donalds zal plat lopen, of niet van die bank af te krijgen ben. Maar ik zie even af van de zoveelste verplichting en het ge-moet wat ik mijzelf heb opgelegd. Op vrijdag zeg ik geen nee meer tegen mijn dochter als ze een lekker chippie met mij wilt eten. Als we met vrienden uiteten gaan eet ik gewoon lekker mee en bestel ik ook nog een toetje. En als ik geen zin heb om te sporten omdat ik met mijn vent wil Netflixen, dan doe ik dat. Mijn 12 weekse avontuur bij ‘Challenge Your Body’ heb ik op dit moment stop gezet. Niet vanwege het schema of de begeleiding, want Rosan is een topper en als ik voel dat ik er klaar voor ben sta ik weer voor haar stoep. Maar omdat ik de focus ergens anders op wil liggen. Ik ga lesjes volgens op de sportschool om even wat tijd voor mijzelf vrij te maken, niet om af te vallen. Ik wil weer plezier in het koken krijgen om gezond te eten, niet om af te vallen. Ik wil niet mijn lichaam veranderen omdat dat dat van ons wordt verwacht. Ik wil gelukkig zijn met mijn zelfbeeld. En ik denk dat dat alleen kan als je jezelf accepteert en waardeert. Mét die extra zwangerschapskilo’s of zonder.

Ik laat los. En ik omarm.